Column Sjakie (de laatste): Ik ben opgeschoven, het is mooi geweest
Door Jack Rijlaarsdam Melkveehouder in Stompetoren (NH),Een paar weken geleden hebben we mijn vijftigste geboortedag gevierd. Vooraf stond er een vijftigtal trekkers langs de weg geparkeerd. Het was een mooie avond; stevig bier drinken met vage kennissen, activistische boeren en regionale bestuurders. In de loop van de avond werd met een stukje satire de draak gestoken met de verschillende rollen die ik me heb toegeëigend in de loop der jaren.
Van origine neem ik geen blad voor de mond, het leven is ook best overzichtelijk wanneer je de wereld bekijkt vanaf het eigen erf. Zo ben ik in 2008 begonnen als columnist bij Nieuwe Oogst. De lezers een spiegel voor houden, uitspraken van bestuurders fileren en opvallende ontwikkelingen voorzien van nuchter en vooral kritisch commentaar.
Het sentiment over productielandbouw, en de veehouderij in het bijzonder, is door handig lobbywerk van een relatief kleine groep groene activisten ondertussen zeker niet verbeterd. Dat heeft mijn rechtvaardigheidsgevoel wel geprikkeld. Het is bijzonder dat de randstedeling denkt te kunnen bepalen hoe ik mijn landbouwgrond gebruik. Eerst betaal ik een vermogen om grond op naam te krijgen, vervolgens gaat een ander bepalen wat op die grond is toegestaan.
De landbouw is tegen haar ecologische grenzen aan gelopen, wordt heel mooi gecommuniceerd. Daar heb ik een andere mening over. Landbouwgrond is bestemd voor voedselproductie. Het spreekt voor zich dat deze productie efficiënt gebeurt, dus met zo min mogelijk verliezen en emissies. Dat lukt steeds beter, maar het lijkt erop dat het nooit goed genoeg is. Tegenwoordig wordt verwacht dat ecologie en biodiversiteit op landbouwpercelen op hetzelfde niveau komen als op natuurgrond.
Ik ben de laatste paar jaar vooral bezig om ambtenaren en beleidsmakers wat realiteitszin bij te brengen. Eerst als actieboer en nu als bestuurder van LTO in Noord-Holland. Daar gaat niet alleen veel tijd in zitten, het maakt het ook lastiger om ongenuanceerd een mening te ventileren.
Ik ben in mijn rol opgeschoven van luis in de pels naar, weliswaar licht opstandig, maar toch gevestigde orde. Daarom is dit mijn laatste column, het is mooi geweest. Ik hoop dat nu een ander zich geroepen voelt om mijn bestuurlijke inzet te gaan wegen.
Bron: Nieuwe Oogst
Bijlages
(klik om te vergroten)
De beste boeren staan aan wal
Hebben de trefwoorden landbouw , vermogen , veehouderij , landbouwgrond , biodiversiteit , voedselproductie , natuurgrond , melkveehouder , jack rijlaarsdam en column sjakie geen geheimen voor jou? Dan kunnen we jouw kennis en inzicht goed gebruiken! Of je nu actief bijdraagt door foto's, video's, topics of reacties te plaatsen, of je zorgt er middels de stemknoppen voor dat de beste reactie naar boven borrelt.. Jouw kennis en inzicht m.b.t. de agrarische sector kunnen deze site nét dat beetje beter maken. Maak ook een (gratis) account aan!
Laatste reactie
Reacties
Kiezen
Door Jack Rijlaarsdam,
De term dierrechten staat nu al met stip op nummer één als meest gebruikte woord in de melkveehouderij in 2013. Hoewel voor de intensieve veehouderij de afspraak vast stond dat de dierrechten in 2015 zouden verdwijnen, werd door toenmalig staatssecretaris Bleeker verlenging van deze regeling en invoering bij rundvee als middel gebruikt om veranderingen in het mestbeleid af te dwingen. Mede hierdoor zijn de dierrechten een eigen leven gaan leiden.
LTO heeft alle kaarten gezet op beleid zonder dierrechten. Niet gek, de invoering van rechten lost in feite geen probleem op, maar beperkt wel de ontwikkelingsruimte van de dierlijke sectoren. Naast wat aandacht voor ‘zachte’ maatregelen als communicatie met naaste omwonenden en de totale samenleving, is vooral ingezet op technische oplossingen als BEX, voerspoor en mestverwerking. Er is steeds gezegd dat de geplande mestverwerking voorlopig afdoende is om aan de straks verplichte verwerkingshoeveelheden te voldoen.
Nu komt uit LTO-gelederen het geluid dat de politiek bewust aanstuurt op dierrechten. Door de trage vergunningverlening van verwerkingsprojecten komt het uitgestippelde tijdspad in de verdrukking. Het is natuurlijk ook wel erg naïef geweest om te denken dat dergelijke installaties zonder slag of stoot vergund kunnen worden. Niemand zit te wachten op een stinkend industrieel complex in de achtertuin, terwijl het uitzicht in de voortuin wordt bepaald door de mestaanvoer door een file van 50-tons mestcombinaties.
In de hele discussie over de invulling van het nieuwe mestbeleid wint de emotie het steeds meer van de rede. Tegenstanders van intensieve veehouderij, of misschien wel van elke vorm van dierhouderij, doen er alles aan om de publieke opinie en dus de politiek te beïnvloeden. Zij dragen argumenten aan als enorme mestoverschotten, dieren als productiemiddel, verkwisting van antibiotica, verspreiding van ziektes en aantasting van het landschap.
Deze discussie gaan we met technische argumenten niet winnen. Kern van de meeste bezwaren is weerstand tegen de industrialisering van de dierhouderij als gevolg van de steeds maar voortgaande schaalvergroting. LTO is een ondernemersorganisatie en richt zich dus op ruimte om te ondernemen. Tot dit moment stond dat gelijk aan de mogelijkheid scheppen om uit te breiden. Een klein deel van de veehouders heeft echter zulke groeiambities dat de weerstand hiertegen de gehele sector voor de voeten loopt.
LTO staat nu voor een moeilijke keuze. Een bij voorbaat kansloze discussie voeren met technische argumenten of kiezen voor begrenzing van groeimogelijkheden op emotionele gronden.
Bron: Nieuwe Oogst - archief: prikkebord.nl/topic/60691/